Mensen zeggen dat dit een afscheid is.
Dat is natuurlijk ook zo.
Maar voor mij is dat één deel van de werkelijkheid.
Onuitwisbaar, blijf ik de rest van mijn leven met jou leven.
En ik weet zeker dat dat ook geldt voor alle mensen hier
en ook heel veel die niet hier zijn.
Scherp en onuitwisbaar leven wij met jou verder.
Wij dragen jou mee, een belangrijk deel van mij, van ons, is jij,
is mijn herinnering aan jou.
Aan de dingen die we samen deden en waren.
En belangrijker nog: de persoon die jij was.
En in mij nog steeds bent.
Ik herinner me jouw geboorte.
De wilde rit naar het ziekenhuis.
Ik herinner me het lieve, open, spelende kind thuis,
dat aan mijn hand onderweg naar school een beetje formeel werd. Dan werd het serieus.
Ik herinner me je als kind in bed,
waar ik soms naast ging zitten als je sliep,
om naar je blonde krullen en je ademhaling te kijken en een groot geluk te voelen.
Ik herinner me jouw gulle lach en jouw humor.
Ik herinner me samen spelen in de branding bij Tel Aviv.
Ik herinner me de vele, vele keren dat we er samen op uit trokken.
Onze Monet rondreis door Noord-Frankrijk.
Met Evelien naar Londen.
Samen werken aan jouw eindwerkstuk over Monet.
En later door heel Nederland naar archieven om onze stamboom uit te zoeken.
Een interesse waar we decennia mee door zijn gegaan en waar jou slimme snelheid bleek met zoeken in archieven en later met computers.
Ik herinner me jouw diepe interesse voor de geschiedenis die uit die stamboom naar voren kwam. Vooral toen je ontdekte dat je langs van allerlei kanten rechtstreekse adellijke voorouders had.
Ik herinner me jouw plezier.
En zo zal het ook zijn voor alle mensen hier en ook die niet hier zijn.
En niet alleen herinnering.
Jouw persoon maakt deel van mij uit.
Een hardwerkend, lerend, lief, integer, verstandig denkend mens.
Ik zal als vanouds nog veel gesprekken met je voeren.
Soms was je geschokt en verward, als je op je werk met ingewikkelde relaties te maken kreeg.
Je was volhoudend en je vocht jezelf slim en verstandig, studerend en lerend een weg terug.
Zeker in het begin van je beroepsontwikkeling.
Je gaf niet op.
Jouw vak en jouw gezin waren jouw alles.
Het is tekenend voor jouw prachtige persoonlijkheid hoe je in de laatste maanden jouw grote stamverband in liefde naar je toe trok. Natuurlijk Daan en de kinderen. Ik heb de lieve zorgzaamheid gezien. Met jouw broers, zussen, ooms en tantes rond Sia, Daan en Tine voerde je warme liefdevolle gesprekken. Ik hoorde hetzelfde over vrienden en collega’s.
Jouw rustige aanvaarding. Daar past een dichtregel bij van de islamitische filosoof Kahlil Gibran die Mischa vond en die voor ons allen opgaat:
“En altijd is het zo geweest dat de liefde haar eigen diepte niet kent dan op het uur van de scheiding”
Je bent een liefdevol, waardevol mens.
Dat nu onuitwisbaar in mij verder leeft.
En in alle mensen hier.
En in heel veel mensen niet hier.
Lieve Marit, rust zacht in onze liefde. Leef met ons mee. Denk met ons mee. Doe met ons mee.